Αμαλία Νίνου, λευκό καράβι με ολάνοιχτα πανιά
Τρίτη, 06 Δεκεμβρίου 2011 04:02 | 
| 
Aληθινό ταλέντο σημαίνει αγάπη. Σημαίνει να προχωράς ολοένα. Να χορταίνεις τη ζωή και να αφοσιώνεσαι στην τέχνη. Το αληθινό ταλέντο δεν μετριέται. Σαν στάλα βροχής λαμπερή στον αγέρα, σαν αναρριχώμενο γιασεμί. Το ταλέντο για το οποίο σας μιλώ εμφανίστηκε στις 11.11 του ’11 στη σκηνή του θεάτρου «Δημήτρης Χορν». Δασκάλα της και σκηνοθέτις της η άξια Κατερίνα Ευαγγελάτου. Οιωνοί άριστοι τη συνοδεύουν. Αμαλία Νίνου. Έτσι λέγεται η Λόρα του «Γυάλινου Κόσμου». Κρατήστε το όνομα. Θα το ακούσετε ξανά. Η Λόρα έχει χαμόγελο γλυκό και σπασμωδικό, σώμα αδύναμο, ασταθές και μια εύθραυστη ψυχή μικρού θηρίου που βυθίζεται σ’ έναν κόσμο παραμυθένιο όσο και εφιαλτικό. Η Αμαλία Νίνου έχει παλμό, λεπτότητα κι ευαισθησία. Η δημιουργική ερμηνεία της γεμίζει τη σκηνή. Σαν αιθέρας. Το τέλειο φινίρισμα για να σκλαβώσει το πνεύμα και την όραση του θεατή. Ακονισμένο μυαλό, ανοιχτό πρόσωπο, όμορφο, διάφανο σαν από φυσητό γυαλί. Λευκό καράβι με ολάνοιχτα τα πορφυρά πανιά του. Επιπλέον, πολυπράγμων και οξυδερκής. Εκτός από ηθοποιός, διαπρέπει και ως φοιτήτρια του τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς είναι η πρώτη της επαγγελματική παράσταση. Είναι γνωστή η άποψη ότι ένας καλός φιλόσοφος πρέπει να ξέρει μαθηματικά. Επίσης, λένε πως στα Μαθηματικά υπάρχει μια απάντηση για όλα. Αν αυτό αληθεύει, η απάντηση είναι πως η σκάλα μπορεί να οδηγήσει σε όλο και υψηλότερα επίπεδα απείρων τα οποία υψώνονται ως, ναι, το… άπειρο. Γλυκιά Αμαλία μην ανακόψεις ταχύτητα, ακολούθα την υπόσχεση και την «υπόθεση του συνεχούς».Διαβάστε τη συνέντευξη.
Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα και μπορώ να πω ότι είχα πολύ ευχάριστα παιδικά χρόνια (που συνεχίζονται ακόμα...). Αυτό που θυμάμαι με νοσταλγία είναι τα Σαββατοκύριακα που μαζευόμασταν τα τέσσερα ξαδέλφια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, βάζαμε φλούδες από μανταρίνια στη σόμπα για να μυρίζει όλο το σπίτι και το πρωί άρχιζε το παιχνίδι! Ατέλειωτο παιχνίδι...Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το θέατρο;
* Ήρθα σε επαφή με το θέατρο σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς δεν μπορούσα να ανεχτώ ότι οι γονείς μου πήγαιναν να δουν παράσταση και δεν με έπαιρναν μαζί τους. Τους φορτωνόμουνα λοιπόν και έτσι από τα έξι μου περίπου και μετά είχα την ευκαιρία να δω Βογιατζή, Βασιλιά Ληρ με τον Λαζάνη και άλλα τέτοια... Μπορώ να πω ότι τις παραστάσεις αυτές που είδα ως παιδί τις θυμάμαι σχεδόν πεντακάθαρα!
Υπήρξαν άνθρωποι που διείδαν την κλίση σου για την τέχνη; Στο σχολείο, στο οικογενειακό ή στο φιλικό περιβάλλον;
* Στο σχολείο είχα την τύχη να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους. Ιδιαίτερα με τη χημικό μου στο λύκειο τη Μ. Πιακουλάκη αναπτύξαμε μια απίστευτη σχέση και κάναμε μαζί παραστάσεις που μου μένουν στο μυαλό ως αξέχαστες εμπειρίες! Από την άλλη, ο νονός μου με τον οποίο έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες να συζητάμε για παραστάσεις που είδαμε μαζί, για τα όνειρα και τα σχέδιά μου για το θέατρο, αλλά και η οικογένειά μου μού έχει σταθεί και έχει υποστηρίξει τις επιθυμίες μου με τον πιο συγκινητικό τρόπο.
Μίλησέ μου για τους δασκάλους σου στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. * Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έζησα τρία χρόνια στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Είναι από τις επιλογές μου που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Τρία χρόνια είχα ως δασκάλους πολύ αξιόλογους ανθρώπους, όπως τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τη Λυδία Κονιόρδου, τον Ακύλα Καραζήση, την Άννα Μάσχα, τον Αργύρη Ξάφη, την Τζωρτζίνα Κακουδάκη, τον Θοδωρή Αμπαζή, τον Δημήτρη Καταλειφό (ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον...).
Τι πήρες από τη διδασκαλία τους;
* Πολλά. Και ο λόγος που τους αναφέρω όλους είναι γιατί όλοι τους είναι υπέροχοι δάσκαλοι και από όλους πήρα πράγματα. Γενικά στη ζωή μου θέλω να πιστεύω ότι από κάθε άνθρωπο μπορείς να μάθεις αρκεί να είσαι ανοιχτός και να θέλεις ουσιαστικά να πάρεις από αυτόν. Φυσικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί, φυσικά με άλλους ταίριαξα περισσότερο αλλά το εξαιρετικό που έχει αυτή η σχολή είναι το υγιές κλίμα. Μπαίνεις στη σχολή και νιώθεις ότι μπορείς να ανασάνεις ελεύθερα. Δεν υπάρχει μιζέρια ή ζήλια... Και φυσικά πέρα από τους καθηγητές είχα την τύχη να μοιράζομαι αυτά τα τρία χρόνια με μια απίστευτη ομάδα. Οι συμμαθητές μου από την πρώτη μέρα, και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα, έχουν αποτελέσει μια δεύτερη οικογένεια για μένα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, εκτός από δασκάλα σου, είναι και σκηνοθέτις σου στην πρώτη παράσταση που συμμετέχεις. Πώς αισθάνεσαι γιʼ αυτή τη διπλή σχέση;
* Η Κατερίνα είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα, που εμπιστεύομαι απόλυτα και που αγαπώ ως δικό μου άνθρωπο. Την πρώτη μέρα στη σχολή μπαίνει η Κατερίνα στην αίθουσα, με τις χρωματιστές τις γαλότσες και μου δίνει την εντύπωση ότι είναι μία συμμαθήτριά μας που δεν έχω γνωρίσει... Με την πρώτη της κουβέντα όμως κατάλαβα ότι μμμ... μάλλον είναι δασκάλα μας! Στη σχολή είχαμε μια εξαιρετική επικοινωνία και παρότι είναι πολύ αυστηρή ως δασκάλα δεν με έκανε ούτε μια στιγμή να νιώσω περίεργα. Είχε τον τρόπο να μας πείθει πως ό,τι λέει είναι για να μας πάει παρακάτω και όχι για να μας στενοχωρήσει. Τώρα που συνεργάζομαι μαζί της επαγγελματικά νιώθω πάρα πολύ τυχερή. Και δεν είναι ακριβώς διπλή σχέση: είναι η συνέχεια μιας βαθύτερης επικοινωνίας και μιας ουσιαστικής σχέσης. Είναι υπέροχη τόσο ως δασκάλα όσο και ως σκηνοθέτις.
Μέσα από το θέατρο καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους;* Αυτός είναι ένας από τους βασικούς στόχους του θεάτρου για μένα. Βέβαια επειδή φέτος είναι η πρώτη χρονιά που παίζω επαγγελματικά δεν μπορώ να πω τίποτα με σιγουριά. Αυτό που νιώθω όμως είναι ότι μέσα από τη σκηνή θα πρέπει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, βαθύτερος, πιο ουσιαστικός. Πιστεύω λοιπόν, πως ο τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι το να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον άνθρωπο είτε μελετώντας έναν ρόλο είτε προσπαθώντας να επικοινωνήσεις με τον κόσμο που σε παρακολουθεί. Για μένα το θέατρο είναι επικοινωνία. Και πώς μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον αν δεν έχεις την επιθυμία να τον γνωρίσεις και να τον καταλάβεις;
Σε επηρέασαν καθόλου τα μεγάλα ονόματα των ηθοποιών που έχουν υποδυθεί τη Λόρα, όπως αυτό της Έλλης Λαμπέτη που έπαιξε δύο φορές το ρόλο αυτό;
* Προτιμώ να το αντιμετωπίζω περισσότερο ως χαρά και όχι ως φόβο ή βάρος. Το βλέπω σαν ιστορία του ρόλου. Πιστεύω ότι η ιστορία μας είναι ένα σημαντικό όπλο για την εξέλιξη του κάθε ανθρώπου και για αυτό επιλέγω να την μαθαίνω και να την εκτιμώ αλλά όχι να τη φοβάμαι. Νιώθω ευλογημένη που έχω κληθεί να παίξω αυτόν το ρόλο και όχι επιβαρημένη.
Η Λόρα γλιστράει στον κόσμο της φαντασίας για να βρει λύτρωση;
* Όλοι μας νομίζω νιώθουμε την ανάγκη που και που να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα, ειδικά αν αυτή είναι μίζερη και δύσκολη. Ο γυάλινος κόσμος της Λόρας είναι το καταφύγιο που όμως έχει μετατραπεί σε ένα δεύτερο σύμπαν. Ακούγεται και λίγο τρομακτικό να ζει ένας άνθρωπος σε δύο κόσμους που κινούνται παράλληλα αν και πολλοί από εμάς το κάνουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Πώς ένιωσες όταν σηκώθηκε η αυλαία και άναψαν τα φώτα της σκηνής στις 11/11/11; Στην πρώτη σου πρεμιέρα;
* Χαρά και τρόμο ταυτόχρονα! Ασύλληπτο συναίσθημα αλλά μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα τουλάχιστον, νιώθω το ίδιο πράγμα πριν από κάθε παράσταση...
Τα Μαθηματικά, που σπουδάζεις, σε βοηθούν και πόσο στην υποκριτική;* Τα Μαθηματικά τα επέλεξα διότι τα θεωρώ εξαιρετική άσκηση του μυαλού. Σαν μια ευκαιρία να ανοίγεις τη σκέψη σου. Πιστεύω πως ναι, σε βάθος χρόνου θα μου φανούν πολύ χρήσιμα.
Πολλοί επιστήμονες θεωρούν τα Μαθηματικά, εκτός από μια εφαρμοσμένη επιστήμη, και μια μορφή τέχνης. Η δική σου άποψη ποια είναι;
* Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω σε βάθος τη σύνδεσή τους με το θέατρο αλλά ξέρω ότι υπάρχει. Ίσως είναι και αυτά μια μορφή τέχνης καθώς απαιτούν αντανακλαστικά, λογική αλλά και φαντασία, στοιχεία που οδηγούν στη δημιουργικότητα. Σίγουρα πάντως είναι μια κορυφαία και ολοζώντανη επιστήμη.
Τι σημαίνει η λέξη γνώση για σένα;
* Μου αρέσει να μαθαίνω συνέχεια. Είναι ένας τρόπος να σιγουρεύεσαι ότι ζεις πραγματικά. Και για τους ηθοποιούς νομίζω ότι είναι μια διαδικασία που δεν σταματάει. Για μένα το σημαντικό είναι το να μην επαναπαύομαι σε αυτά που "έχω μάθει" αλλά να προσπαθώ συνέχεια να πάω πιο βαθιά.
Σου αρέσει που μεγαλώνεις;
* Μεγαλώνω; Ναι, μα αυτή δεν είναι η φυσιολογική διαδικασία; Ο στόχος μου είναι να μεγαλώνω ωριμάζοντας και να ευχαριστιέμαι την κάθε μέρα.
Ποιοι είναι η αγαπημένοι σου ρόλοι;
* Άπειροι είναι! Αγαπώ πολύ τον Σαίξπηρ... Αλλά κάθε χρόνο γεννιούνται νέοι ρόλοι.
Έχει σημασία τι θα παίξεις ή πώς θα το παίξεις, αν θα παίξεις και με ποιους;
* Φαντάζομαι το σημαντικό είναι το πώς θα παίξεις κάτι. Όχι το αν αυτό που κάνεις αρέσει σε όλους αλλά το να έχεις δουλέψει πραγματικά για έναν ρόλο. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ηθοποιούς. Πιστεύω πως αν όλοι μας διαλέγαμε δουλειές που μας αρέσει να κάνουμε, θα τις κάναμε καλά. Και αν τις κάναμε καλά η κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο γενικότερα θα ήταν πολύ διαφορετική. Και φυσικά για μία παράσταση έχει σημασία η ομάδα. Να μπορείς να συνεργάζεσαι και να δουλεύεις μαζί με τους άλλους.
Τι βιβλία διαβάζεις; Ποιους συγγραφείς;* Συγκεκριμένα αυτήν την εποχή διαβάζω ένα βιβλίο της Μαρίας Στεφανοπούλου για τον Γκροτόφσκι και τον Μπάρμπα (που ήταν δώρο για την πρεμιέρα)... Μου αρέσει η κλασική λογοτεχνία και τώρα τελευταία ξεκίνησα να διαβάζω μία συλλογή από βιβλία που έχουν πάρει Νόμπελ Το αγαπημένο μου ήταν «Η Δεσποινίδα» του Ίβο Άντριτς.
Πόσο σταθερό νιώθεις το έδαφος του «αύριο» για νεανικά όνειρα;
Τα όνειρα έχουν πάντα τη θέση τους και το χώρο τους. Μπορεί να απαγορευτούν τα πάντα αλλά κανένας δεν μπορεί να σε αποκόψει από τα όνειρά σου. Είναι ένα δικαίωμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι και δεν μπορεί να τους αφαιρεθεί. Το αν τα όνειρά μας είναι πραγματοποιήσιμα είναι άλλο κεφάλαιο. Και είτε ζεις σε καλές είτε σε κακές εποχές τα όνειρα μπορεί να έχουν ή να μην έχουν τη δυναμική να γίνουν πραγματικότητα. Αλλά και τι πειράζει; Δεν είναι αυτοσκοπός η πραγματικότητα. Για μένα είναι ίσως το πιο σημαντικό στις ανθρώπινες σχέσεις, να μπορούν δύο άνθρωποι να ονειρεύονται μαζί. Και αν δεν μπορούν μαζί, να σέβονται ο ένας τα όνειρα του άλλου. Είναι κάτι ιερό.
Πώς είναι περίπου μια συνηθισμένη σου μέρα;
* Οι μέρες μου είναι γεμάτες με φαγητό, παρέα με τους φίλους μου, γράψιμο, κουβέντες με τη μαμά μου...
Με τι γελάς;
* Με πολλά πράγματα! Γελάω όταν παρακολουθώ πρόβες της ομάδας μου που ανεβάζουν τον Ιμπύ Τύραννο... Γελάω όταν βρίσκομαι με τις κολλητές μου και δεν μπορουμε να απολαύσουμε μία ταινία γιατί η μία σχολιάζει, η άλλη ρωτάει το παρακάτω και η άλλη κλαίει... Γελάω όταν μου μαγειρεύει ο αδερφός μου και κάνει σαν μωρό από την χαρά του που μου άρεσε το φαγητο... Μερικές φορές γελάω με κάποιες δηλώσεις πολιτικών προσωπικοτήτων... Δεν γελάω με ρατσιστικά ανέκδοτα και όταν κάποιος σκοντάφτει...
Τι μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις;
* Είχα δακρύσει όταν είδα έναν συμμαθητή μου να παίζει στο θέατρο (και μάλιστα σε παιδική παράσταση). Δάκρυσα βγαίνοντας από το μαιευτήριο όπου είχε γεννηθεί η βαφτιστήρα μου. Δακρύζω όταν βλέπω το γράμμα ενός πολύ αγαπημένου μου δασκάλου που τον έχασα πρόσφατα.
Τι μικρό και τρυφερό αγαπάς στη ζωή;
* Ένα καρτ ποστάλ που έχει πάνω έναν πίνακα ζωγραφικής με θέμα τέσσερα καγκουρό παγιδευμένα σε ένα φλεγόμενο δάσος...
Αγαπάς τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Έχω δύο σκύλους και τέσσερα γατάκια! Είναι η αδυναμία μου. Δεν αντέχω να βλέπω αδέσποτα φυλακισμένα σε μια πόλη. Μπορεί όταν γεράσω να καταλήξω σε ένα κτήμα με χίλια πεντακόσια αδέσποτα παρέα...
* To cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου