απο το "metropolispress.gr"
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012
κριτική θεάτρου, Γιώργος Σαρηγιάννης, "ΤΑ ΝΕΑ", 13 Ιαν.2012
January 13, 2012
Πριν σβήσουν τα κεριά
Το θεωρώ το πιο σημαντικό έργο του Τενεσί Γουίλιαμς. Το πιο ειλικρινές και το πιο ποιητικό. «Ο γυάλινος κόσμος» του (1944) που τον εκτόξευσε εν μιά νυκτί στην επιτυχία και στη διασημότητα είναι γραμμένος με «αθωότητα». Πριν ο συγγραφέας αρχίσει να γράφει αγχωμένος για το επόμενο «σουξέ», αλλοιθωρίζοντας προς το Χόλιγουντ και με στόχο να αρέσει.
Και είναι έργο αναφανδόν αυτοβιογραφικό. Ο Τομ, που θέλει να δραπετεύσει από την αποθήκη παπουτσιών όπου είναι αναγκασμένος να δουλεύει, είναι ο ίδιος ο Τενεσί Γουίλιαμς _ Τομ τον φώναζαν, άλλωστε _, γι αυτό έχει επωμιστεί και τον, σε πρώτο πρόσωπο, ρόλο του αφηγητή (δραματουργική αδυναμία, καταρχήν, η ανάγκη αφηγητή, εδώ κολάζεται από τη δομή που δίνει στο έργο ο συγγραφέας). Η Αμάντα, η ιδιόρρυθμη έως αφόρητη, κυκλοθυμική μητέρα του Τομ στο έργο, και η Λόρα, η αδελφή του, είναι η μάνα και η αδελφή του Γουίλιαμς, ένα κορίτσι με ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά του, που οδηγήθηκε στη σχιζοφρένεια και που ως θεραπεία τού έκαναν λωβοτομή μετατρέποντάς το σε φυτό… Ο πατέρας της φωτογραφίας, που το έχει σκάσει από το σπίτι, είναι ο πατέρας του. Ακόμα και ο Τζιμ, ο φίλος συνάδελφος που ο Τομ τον φέρνει στο σπίτι για να γνωρίσει την Λόρα, πιεζόμενος από την μητέρα του η οποία προσπαθεί με το ζόρι να την παντρέψει στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στην κατάστασή της, ήταν πρόσωπο υπαρκτό.Αυτά τα πρόσωπα διυλίζονται μέσα από την αχλύ του ονείρου και της μνήμης σε ένα βαθύτατα τρυφερό έργο που στο ρεαλισμό ακουμπάει αλλά ο συμβολισμός και, βασικά, η ποίηση είναι που το απογειώνουν. Ένα έργο, με δύο γυναικείους ρόλους αξεπέραστους, που σίγουρα έχει ρυτίδες αλλά επειδή ακριβώς είναι ποιητικό δημιούργημα άντεξε στο χρόνο.
Η Κατερίνα Ευγγελάτου που υπογράφει τη σκηνοθεσία το άγγιξε με σεβασμό όχι όμως άγονο. Και με μια ματιά σύγχρονη αλλά όχι κατεδαφιστική. Αφήνοντας πίσω το ρεαλισμό του. Ο «Γυάλινος κόσμος» της είναι όντως γέννημμα της μνήμης του Τομ / Τενεσί: αναμνήσεις «κουνημένες», θολωμένες μέσα από τα καίρια βίντεο του Μιχάλη Κλουκίνα, με τέσσερα παρόντα πρόσωπα και ένα απόν, σε έναν ουδέτερο χώρο που θα μπορούσε να είναι και ο γυμνός θάλαμος ενός ψυχιατρείου _ κανείς τους δεν ισορροπεί στην πραγματικότητα εκτός, ίσως, από τον Τζιμ. Μια παράσταση που μοιάζει άξονάς της να μην είναι ο αφηγητής Τομ αλλά το δίπολο Αμάντα – Λόρα. Και κυρίως η Λόρα _ ίσως γιατί στο τέλος του έργου σ’ εκείνη ακριβώς είναι που ο Τομ συστήνει να σβήσει τα κεριά του κηροπήγιου που κρατάει μια κι ο κόσμος «φωτίζεται πια από αστραπές».
Η τρομαγμένη από τη ζωή, η μαζεμένη, ανάπηρη, προβληματική στις επαφές της, σαν φοβισμένο γατάκι Λόρα που έχει φορτώσει ένα άδειο ψυγείο με τα γυάλινα ζωάκια της _ ο «γυάλινος κόσμος» της _ προσπαθώντας να τα διατηρήσει για πάντα, η Λόρα που ζει, όμως, μέσα στον δικό της αυτό κόσμο ελεύθερη, ξυπόλητη σε όλη την παράσταση προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στις γόβες _ τα δεκανίκια που της επιβάλλει η καταπιεστική μάνα της _ στη συνάντηση με τον Τζιμ αλλά μόνον όταν τις πετάει θα ελευθερωθεί και θα τολμήσει να τον ακολουθήσει στο χορό που της προτείνει, έστω κι αν καταλήξει στη συντριβή.
Η νεαρή σκηνοθέτρια αντιμετώπισε την παράσταση ευφάνταστα _ έστω κι αν κάποια ευρήματά της δεν είναι καλά καταθισμένα, όπως το φιλί στο στόμα της Αμάντας στον γιο της ή η, προς στιγμή, σεξουαλική έλξη που αισθάνεται για τον Τζιμ _, με ακρίβεια και οι ρυθμοί που της έδωσε είναι πολύ καλοί. Θα ήθελα, ίσως, περισσότερο χιούμορ.
Σε ανανεωτική φάση ο Γιώργος Πάτσας έχει σχεδιάσει ένα κλειστοφοβικό σκηνικό που αναδεικνύει τη σκηνοθετική γραμμή και το αναδεικνύουν οι φωτισμοί _ συναρπαστικοί! _ του Λευτέρη Παυλόπουλου, με κέντρο που μαγνητίζει το ψυγείο – γυάλινο κόσμο ενώ ο Σταύρος Γασπαράτος με τις υποβλητικές μουσικές και τους ήχους του υπογραμμίζει διακριτικά τη σκηνοθετική άποψη.
Η Ναταλία Τσαλίκη, απόλυτα κυρίαρχη των μέσων της, σχεδιάζει ισορροπημένα, με εξαιρετικούς εσωτερικούς ρυθμούς, υποδειγματικά θα έλεγα, την Αμάντα έστω κι αν η κάποια φυσική της ψυχρότητα γίνεται φραγμός στη συγκίνηση. Ελπιδοφόρο το ντεμπούτο της πειστικότατης στον _ πολύ αβανταδόρικο είναι η αλήθεια _ ρόλο της Λόρα, Αμαλίας Νίνου. Θα ήθελα όμως να τη δω και σε άλλους για να σιγουρευτώ. Σωστός ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς αλλά η απειρία του φαίνεται. Ο Αντίνοος Αλμπάνης έχει την ευαισθησία και την τρυφερότητα που ζητάει ο ρόλος αλλά μοιάζει υποτονικός, χωρίς ενέργεια και σε αρκετές στιγμές «τραγουδάει» το ρόλο.
Μια πάρα πολύ καλή παράσταση, έστω και αν προσωπικά δεν με συγκίνησε.
Θέατρο «Δημήτρης Χορν», 11 Ιανουαρίου 2012.
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
κριτική θεάτρου, Ελένη Καραγιάννη, almurofustiki.com, 18 Δεκ. 2011
Θέατρο: Γυάλινος Κόσμος
Της Ελένης Καραγιάννη
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Διανομή ρόλων
Τομ: Αντίνοος Αλπάνης
Αμάντα: Ναταλία Τσαλίκη
Λώρα: Αμαλία Νίνου
Τζιμ: Κωνσταντίνος Γαβαλάς
Ο “Γυάλινος Κόσμος” του Τέννεσση Γουϊλιαμς διαδραματίζεται σε ένα άθλιο διαμέρισμα στο κέντρο του Σαιντ Λούϊς και αποτελεί ένα αυτοβιογραφικό έργο του συγγραφέα. Περιγράφει τη 
δύσκολη ζωή μιας οικογένειας η οποία άλλαξε περιβάλλον μετά από την ε- γκατάλειψη του πατέρα τους, καθώς στο παρελθόν έμεναν στο σπίτι του εφημέριου παππού, στο Μισσισιπή. Έτσι, μία αυταρχική μάνα (Ναταλία Τσαλίκη) προσπαθεί να επιβιώσει και να φτιάξει το μέλλον των παιδιών της όπως εκείνη νομίζει. Από τη μια μεριά, ο γιός (Αντίνοος Αλμπάνης) καταπι- εσμένος από τη δουλειά που κάνει στην αποθήκη ενός εργοστάσιου παπουτσιών που είναι κόντρα στα ονειρά του για μια ελεύθερη ζωή μακριά από τη μαυρίλα της πόλης και του στενού διαμερίσματος που έμενε και από την άλλη, η δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή του (Αμαλία Νίνου) που έχει διαμορφώσει ένα δικό της κόσμο από γυάλινα μπιμπελό και αποτελούν το μεγάλο της πρόβλημα.
Στην αρχή του έργου, η μητέρα γράφει την κόρη της σε μία σχολή γραμματέων, νομίζοντας πως έτσι εκείνη θα έχει ένα καλύτερο μελλόν από ότι αυτό που είχε εκείνη στα νιάτα της. Ωστόσο, η κόρη δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τα μαθήματα λόγω της ψυχολογικής της κατάστασης και έτσι μετά από ένα περιστατικό που συνέβη στη σχολή, εκείνη δεν ξαναπήγε. Η μάνα απελπισμένη, όταν μαθαίνει αυτό για την κόρη της, γυρνάει αγανακτισμένη και απευθύνεται στον αδερφό της για βοήθεια. Κάπου εκεί σκέφτεται πως μόνο ένας γάμος με κάποιον που θα πάρει τη θέση του αδερφού στο σπίτι, ο οποίος λειτουργεί για αυτούς ως πηγή εισοδήματος, θα μπορέσει να αποκαταστήσει αυτό το κορίτσι. Ωστόσο, τόσο ο αδερφός όσο και η μάνα αντιλαμβάνονταν πως αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, εφόσον η Λώρα διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Έχει δημιουργήσει ένα δικό της κόσμο από γυαλί, το “Θηριοτροφείο” όπως το ονόμαζε η μάνα της, και ζει μέσα σε αυτόν.
Παρόλα αυτά, ο γιός της οικογένειας που απεχθάνεται τη ζωή του όπως είναι διαμορφωμένη, αποφασίζει τελικά, παρά τους αρχικούς του ενδοιασμούς, να βοηθήσει τη μάνα του και να φέρουν το μοναδικό του φίλο από τη δουλειά Τζίμ (Κωνσταντίνος Γαβαλάς) στο σπίτι. Όμως, είναι γνωστό ότι η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια και τυχαίνει να είναι ο μόνος άντρας που ενδιέφερε ερωτικά κάποια στιγμή τη Λώρα. Τον γνώριζε από το σχολείο, καθώς ήταν από τα πιο δημοφιλή παιδιά και την αποκαλούσε ως Μπλε Ρόδο. Αυτό προέκυψε, όταν κάποτε την είχε ρωτήσει το λόγο για τον οποίο έλειψε από το σχολείο κάποιες μέρες. Εκείνη του είχε απαντήσει ότι είχε πλευρόπονο και εκείνος νόμισε ότι του είπε “μπλε ρόδο”.
Η προσωπική μου άποψη για το εν λόγω θεατρικό έργο είναι η καλύτερη, καθώς οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλυτερό τους εαυτό καθ’όλη την διάρκεια της παράστασης. Τολμώ να πω πως η Ναταλία Τσαλίκη απέδειξε για άλλη μια φορά πως είναι πολύ άξια και στο θέατρο, καθώς κατάφερε να δώσει μια κωμική νότα σε έναν τόσο τραγικό ρόλο και η ερμηνεία της ήταν εξαιρετική. Επιπλέον, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η Αμαλία Νίνου που, αν και μόλις τώρα τελείωσε την δραματική σχολή, κατάφερε να αποδώσει άψογα έναν τόσο δύσκολο ρόλο χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Ο Αντίνοος Αλμπάνης και ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, οι αντρικές φιγούρες της υπόθεσhς ήταν εξίσου ρεαλιστικοί και είχαν μια αμεσότητα, γεγονός που κρατούσε το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Η πλοκή αν και τετριμμένη (πέρα από το στοιχείο του Γυάλινου Κόσμου) αποδόθηκε άρτια και η διάρκεια της παράστασης δεν κούρασε σε καμία περίπτωση το κοινό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)